tamtaram

http://picasaweb.google.pl/maugoska/Ruta40#

12 maja 2009, patagonia, ruta 40
tak. spal. nawet nie zauwazyl kiedy zasnal. dzwiek motoru powoli zgasl, a obrazy zaczely przeplywac przed oczami jak w niemym filmie. snil o bezdrozach patagonii, o krach na lago viedma, o lodowcu, jak rzeka splywajacym z gor wstegami blekitnego zimna, snil o kondorach przeszywajacych mrozne powietrze wieczoru. znal to miejsce od zawsze. rozumial nadchodzace po sobie zmiany, wiedzial, ze kiedy stopnieje snieg, ta brunatna ziemia zrodzi zielen usiana kroplami kwiatow, wiedzial, ze potem wiatr uniesie ich zolte platki az nad atlantyk, a wtedy rosliny rozpoczna nierowna walke ze spiekota lata. nic go nie moglo zaskoczyc, czul sie bezpiecznie w tej surowej, nie konczacej sie przestrzeni. nic go nie moglo zaniepokoic. nic, az do dzis. niepokoj nadszedl podstepnie. bez wyraznego powodu, nieokreslony, niedopowiedziany, cichy. tak. nagle zrozumial – cichy. to miejsce nie zna ciszy. zna spokoj, ale ten spokoj rodzi sie w akompaniamencie powiewu, zna zlosc, podsycana przez silne podmuchy wiatru, zna rezygnacje, zna poddanie, wymuszone nienasyconymi uderzeniami wichur. ale cisza, ciszy nie bylo tu nigdy. ta cisza budzila strach. nieznana, potworna, niemo dudniaca w skroniach. nagle zaczal sie w niej unosic. coraz wyzej i wyzej. im bardziej oddalal sie od ziemi, tym glebiej sie w niej zatapial, gluchl, pograzal. czul nadchodzace niebezpieczenstwo.
za oknem swiszczaco przeplywala patagonska monotonia. oderwalam wzrok od szyby, spojrzalam na kierowce i zamarlam. nie wierzylam wlasnym oczom. spal.

http://picasaweb.google.com/maugoska/PeritoMoreno#

gdyby jakims nie daj boze cudem, to cudo wyladowalo nagle w warszawie, czubkiem dajmy na to miazdzac palme na degolu, to nawet tesco na natolinie by nie ocalalo. zygmunt razem z kolumna zapadliby sie pod ziemie, problem okolic palacu kultury zostalby raz na zawsze rozwiazany, a ogrod botaniczny w powsinie, musieliby przerobic na zimowy.
a tu?
tu, ze swoimi czternastoma kilometrami dlugosci, czterema szerokosci i piecdziesiecioma piecioma metrami wysokosci, jest zaledwie kruszynka.

a tu? tu, zawala sie wlasnie pietnastopietrowy wiezowiec. jeden z pieciu tego dnia.

prolog

teza

antyteza

synteza

http://picasaweb.google.com/maugoska/YamanaPhotosOfPostcardsAndMuseumYamanaInUshuaia

na poczatku byly kobiety. to one wszystkim rzadzily i o wszystkim decydowaly. chatki kina byly warownia ich wladzy. to w nich, odgrodzone od niepowolanych spojrzen, odprawialy magiczne rytualy dajace im moc. nikt nie byl do konca pewien, czy spotykaly sie tam z duchami, czy same nimi byly. ich ciala byly naznaczone, a twarze skryte pod maskami. budzily strach i szacunek. pewnego dnia, jeden z wracajacych z polowania mezczyzn trafil nad rzeke i ku swemu przerazeniu spostrzegl myjace sie kobiety. juz chcial uciekac, kiedy nagle zauwazyl, ze ich naznaczenia, to zwykle malunki, teraz splywajace z nurtem. wscieklosc mezczyzn nie czekala dlugo na ukojenie. wszystkie kobiety z wyjatkiem malych dziewczynek, zostaly zabite. tak skonczyl sie matriarchat. od tej pory, to mezczyzni maluja swe ciala, skrywaja twarze za maskami, tancza rytualne tance i zasiedlaja chatki kina. kazda kobieta, ktora sie do nich zblizy, naraza sie na smierc.
indianie yamana, dotarli na ziemie ognista jako ostatni, 7000 lat temu i zasiedlili waskie pasmo poludniowego wybrzeza. czesc zycia spedzali w zbudowanych z kory drzew lodziach, polujac na wieloryby, foki, delfiny i ryby, a czesc, na ladzie, wedrujac z miejsca na miejsce, mieszkajac w szalasach i zywiac sie zbieranymi na plazy malzami i algami.
szesc i pol tysiaca lat ich spokojnej egzystencji, zostalo brutalnie przerwane przez fernando magellana i jego odkrycia. szesnasty wiek to pocztek nowej ery dla europejczykow. i poczatek konca indian. historia jakich wiele w obu amerykach. nierowna walka, choroby, proby europeizacji, cywilizowania… populacja liczaca 2500 osob w polowie dziewietnastego wieku, w ciagu trzydziestu lat zostala zredukowana do trzystu. niedlugo pozniej, wlasciwie przestala istniec.
wraz z nia, zniknal tez chyba najbardziej niewiarygodny sposob adaptacji do otaczajacych warunkow. ziemia ognista lezy w strefie ryczacych czterdziestek i wyjacych piecdziesiatek. co to znaczy – wiadomo. jest skrajnie zimno i wietrznie, porywiscie, swiszczaco, zmiennie, surowo, nieprzewidywalnie i nieprzyjaznie. i w takich wlasnie warunkach, indianie yamana postanowili sie… rozebrac. cale zycie spedzali nago. jedyna ich ochrone przed zimnem, wiatrem, sniegiem i deszczem, stanowily zmieszany z ziemia foczy tluszcz, ktorym sie smarowali oraz luzno narzucony na plecy, kawalek zwierzecej skory. brrrrrr.

http://picasaweb.google.com/maugoska/Ushuaia#

ushuaia urodzila sie ze stemplem „fin del mundo” i prawdopodobnie dokladnie tyle i dla nas by znaczyla, gdyby nie te czterolistne slicznostki. o pojedynczych spotkaniach nawet nie bede wspominac. widzialam juz cale poletko w piskorni pod nasielskiem, spotkalam prawie tuzin na polach mokotowskich, przywiozlam sliczna kolekcje z kociewia, z borow tucholskich, nie wierzylam wlasnym oczom w peguche, w ekwadorze… jednak to, co dzieje sie tutaj, przekracza wszelkie granice. sa wszedzie. koniec swiata!

bo postanowilismy zaczac los kusic:)
„para polakow, podrozujaca dookola swiata szuka mozliwosci poplyniecia dokadkolwiek. mozemy pracowac (tez jako graficy) lub dzielic koszty podrozy. mowimy po polsku, angielsku, w podstawowym hiszpanskim, rosyjskim i francuskim. nie jestesmy ograniczeni przez czas. mozemy wyplynac dzis lub za dwa miesiace, na tydzien albo na pol roku. jesli jestes zainteresowany, skontaktuj sie z nami…”
zostalo na drzwiach, w porcie w ushuaia. poza tym, z autobusow przesiadamy sie na stopa a z hosteli wyprowadzamy sie do namiotu.

wszystko sie kiedys konczy. tak, wiem, ze to banal. jednak ten banal jest do bolu prawdziwy. chcemy, nie chcemy… mozemy sie drzec, krzyczec, buntowac, smucic. mozemy plakac albo popadac w cynizm, mozemy sie zapierac rekami, nogami i myslami, mozemy udawac, ze nas to nie dotyczy, przeciez jeszcze nie, jeszcze chwila, conajmniej chwila, no bo przeciez jeszcze tyle by sie chcialo.
ale…
najlepiej, najspokojniej i najdojrzalej jest ten fakt po prostu zaakceptowac. nie ma sensu walka z wiatrakami, zaprzeczanie oczywistosciom, twierdzenie, ze czarne jest biale. nie ma co histeryzowac, rano znow wzejdzie slonce, ludzie zjedza sniadanie, przyjdzie przyplyw, po nim odplyw, wiosna, po niej lato, ot zwykle kolo zycia. by moglo trwac, jak trwa, wszystko musi sie konczyc. nawet nam. nawet teraz. i tak sie wlasnie dzieje. i nas to w koncu dopadlo. skonczyl nam sie kontynent.

pozdrawiamy z ziemii ognistej:)