Podróż za jeden uśmiech

Będzie z innej beczki. Znaczy nie do końca o egzotycznych krainach, ale o egzystencji.
Tak się poskładało, że prośby w niebo wznoszone: „o niechby-że-błagam wpadła jakaś robota czy dwie, bo zaraz będziemy spłukani” zostały wysłuchane. Siedzieliśmy więc sobie w pokoju hotelowym nad tym i tamtym projektem, klikaliśmy przykładnie, starając się czasem robić krótkie przerwy na sen, a w międzyczasie tak zwanym, rozkminialiśmy sobie żywota naszego meandry.
A czemu tak stacjonarnie i z własnej woli skazani na trzy tygodnie w dziesięciu metrach kwadratowych? Cóż, co tu dużo gadać, wydatki rowerowe mocno nas przetrąciły; tak to niestety już jest, kiedy się podróżuje… no właśnie: na niskim budżecie*.

Często ludzi ciekawi, jak to zrobiliśmy, że od ponad trzech lat włóczymy się po świecie. Wygrana w loteryjce? Napad na bank? (Chciałabym!) Bogaci, szczodrzy rodzice? Nie, nie i jeszcze raz nie. Początkowy pomysł z którym ruszaliśmy szybko diabli wzięli. Mamy dwa mieszkania, mimo że wciąż na kredycie, jednak wynajęte miały nas utrzymywać. Łatwo i bezstresowo. Udało się… przez miesiąc. Bo właśnie po miesiącu pierwszy z lokatorów złożył wymówienie. Wyjeżdżał do Japonii. Poszukiwanie ludzi do mieszkania w Warszawie, kiedy się jest w Ekwadorze to karkołomne zadanie. Jakoś się jednak udało. Znów spokój. I znów… na miesiąc. Daruję sobie szczegóły, grunt, że od tamtej pory w sumie ponad rok uciekł nam pod hasłem „wynajmowanie mieszkania”. Trzeba się zatrzymać, mieć dostęp do internetu, czasem do telefonu. Z podróżowania nici. Do tego podwyżki czynszów, trudne do przewidzenia szaleństwa walutowe, to wszystko razem sprawiło, że straciliśmy złudzenia. Być może mieszkanie w Paryżu, Genewie czy Londynie, nieobciążone kredytem, nadaje się do tego, ale nasze – nie.
Jak więc sobie radzimy? W „trzech, krótkich żołnierskich słowach”: w drodze pracujemy i pilnujemy budżetu. Staramy się zamknąć dzień w 20 dolarach na dwoje – 600 dolarów miesięcznie, po dzisiejszym kursie 1900 złotych. Hmm, wcale nie tak mało, tym bardziej, że bardzo trudno jest się tej kwoty trzymać, często się to nie udaje. Świat wcale nie jest tani, a to, co jakoś przechodzi na dwu-trzy miesięcznym wyjeździe, przy dłuższym podróżowaniu kompletnie przestaje się sprawdzać. No, przynajmniej dla nas.

Istnieje jakiś kult, nabożna niemal cześć taniego podróżowania. Z jakiegoś (jakiego???) powodu, ludzie za punkt honoru stawiają sobie: nie wydać. Wykombinować. Przeciągnąć. Tak, chociaż mniej już i mniej, mówię tu też o nas.
Tylko czy to ma sens? Czy ma sens spędzenie roku na codziennym zżymaniu, odmawianiu sobie najprostszych przyjemności i wyrzutach sumienia o każdego dolara, zamiast dajmy na to czterech czy sześciu miesięcy na czerpaniu z życia?

Trzeba jeść, żeby żyć

To było w Georgetown, w Malezji, półtora roku temu. Kolejny tydzień z rzędu budziliśmy się rano zmęczeni i bez energii. Ciężko nam było się zmusić do jakiejkolwiek czynności, powoli trafiał nas szlag. Myśląc, że może zwyczajnie znudzeni jesteśmy podróżą, zaczęliśmy szukać powrotnych biletów do Polski. W końcu znaleźliśmy – tanie i „na zaraz”. Szokujący moment. Może to ten szok sprawił, że nagle mnie olśniło.
– Daj mi dwa tygodnie! – rzuciłam wybiegając i… wróciłam z fiolką witamin i minerałów.
Bingo!
Nasze menu składało się z dwóch posiłków. Żeby było tanio – mimo że przepysznych – najprostszych i monotonnych. Ot i przykra pułapka: organizm się wyjałowił, straciliśmy energię. Da się na marnym jedzeniu przeżyć miesiąc czy dwa bez żadnych konsekwencji. Ale pół roku już nie.
Albo chociażby ot…
Czy naprawdę jest sens trawić choćby pięć minut ze swojego życia na irytację, że Chińczyk dał klusek jak dla wróbla, więc czujesz się oszukany, bo pieniądze wydane, a w żołądku wciąż pusto? Czy warto, kiedy podali coś nie do końca smacznego, zjadać to… bo koszty? Czy będąc w Argentynie nie szkoda nie spróbować jak smakuje stek? A w Tajlandii tom yum z wielkimi krewetkami? Lub peruwiańskie ceviche? Itede, itepe.

Z czym do ludzi?

Couchsurfing, Hospitality Club, nocowanie za friko. Jak długo da się przebywać z ludźmi, z ludźmi, z ludźmi? Dostosowywać do nich? Po dwóch dniach autostopu, uśmiechać się trzy godziny konwersując na migi z babcią gospodarza, nim będzie można wziąć prysznic? Dawać się oprowadzać po miejscach, które nie bardzo nas interesują? I jak to naprawdę jest? Nie spotkałam nikogo, kto by powiedział: słuchaj, o kasę zwyczajnie mi chodzi, dlatego to wszystko znoszę. Ludzie najczęściej twierdzą, że to wspaniały sposób poznania lokalnej kultury i spotkania miejscowych. A ja im trochę nie wierzę. Bo kiedy wychodzę z hotelu, to nijak inaczej być nie chce – ulice takiej Kambodży są pełne Kambodżańczyków. Na targu – Kambodżanki, podobnie w sklepach, na wsi, nad jeziorem, w tuk-tuku. Przysięgam, po prostu są wszędzie! Wystarczy zwyczajnie podejść, zatrzymać się, pogadać. A kiedy tylko zobaczą zainteresowanie ich krajem, ich życiem, nimi samymi, to nie sięgają po miotłę i nie przepędzają, tylko zapraszają. Co najmniej do rozmowy. Choćby i na migi. I bardzo to przyjemne, móc bezinteresownie zaciekawić się nimi, a nie wciąż tyłem głowy polować na kolejnego, potencjalnego „hosta”.
A jeżeli zaproszą? By z nimi zjeść, na noc zostać? Cudowna niespodzianka!
No tak, ale żeby tak móc, trzeba mieć na hotel…

Wszystko, co najlepsze w życiu, jest za darmo

Jest takie powiedzenie. Nie jest nieprawdziwe, chociaż ja bym mu ścięła „wszystko” oraz „jest”. Bo NIE WSZYSTKO i BYWA. Ale szkoda czasu na czepianie się słówek.
Pierwsze z brzegu wspomnienia:
Mandoza, Argentyna – słynne na cały świat, wielkie zagłębie winiarni. W większości z nich – degustacje. W niektórych zupełnie za darmo. Jednak po którymś kieliszku, ciut zaczyna nas nieść i postanawiamy puścić trochę grosza. Dzięki chwili szaleństwa po raz pierwszy w życiu próbujemy wina, którego niezwykły smak tańczy na podniebieniu jeszcze przez godzinę. Nawet nie miałam pojęcia, że tak może być. Nagle pojmujemy, o co może chodzić tym wszystkim koneserom. Okej, okej, mając czas i odrobinę fantazji, można by było poznać właściciela winiarni i spróbować nie trzech, a trzydziestu win. Ale nie zawsze tak bywa, nie zawsze szczęście podróżne jest wszystkim, czego trzeba. Czasem fajniejsza by była odrobina gotówki.
Dwa tygodnie temu zobaczyliśmy na murze plakat wielkiej parady ogromnych marionetek. Aż zawyliśmy z zachwytu. Ktoś postanowił zebrać kilka setek dzieciaków, zrobić z nimi kukły i przemaszerować ulicami miasta. Wszystko finansowane przez kilka hoteli, knajp, salonów spa oraz datków zbieranych w czasie kolacji dostępnej dla każdego, kto zapłaci za wstęp. Niedużo, za nas dwoje byłoby dziesięć dolarów. A jednak nas przerosło – to pół dziennego budżetu. I nieważne, że w końcu wylądowaliśmy z plakietkami „STAFF” pomagając robić te papierowe kukły, pomagając w paradzie i poznaliśmy tych ludzi. Idealnie by było móc zrobić i to i to.

Żyć jest dobrze, lecz dobrze żyć – jeszcze lepiej!

No właśnie, a czy to dobrze iść pół nocy pod górę z ciężkim plecakiem na plecach (a wyolbrzymiam, a co!), bo się uwzięło, że nie, za żadne skarby świata nie zapłaci się temu krwiopijcy Wietnamczykowi o dolara więcej. Więc choćby i okolica była niebezpieczna, to się idzie, bo przecież uparcie się podróżuje na jak najniższym budżecie. Już słyszę głosy krzyczące: ależ w takich sytuacjach wydarzają się najgenialniejsze rzeczy! No dobrze, ale jak często? Raz na dziesięć? Pięćdziesiąt? A nie jest przypadkiem tak, że jednak w ogromnej większości jedyne co duszę karmi to trochę satysfakcji z tego, że się przeszło 15 kilometrów po ciemku i w gorącu? I nic a nic ciekawego się nie wydarzyło?
A to nie fajniej by było dokładnie tą samą drogą, tego samego dnia rowerem, czy nawet piechotą, ale z własnej woli i może nawet z winkiem albo z czym tam kto lubi. Albo motorkiem zajechać na sam szczyt tych gór, albo cokolwiek innego, skoro już się przywiozło te swoje cztery litery na ten koniec świata.

„Podróż za jeden uśmiech” – ten serial to marzenie. Bez kasy, z kolosalna dawką optymizmu, otwartości, humoru i oczywiście uśmiechu. Przeurocza produkcja gierkowskich lat dobrobytu. No ale życie jest życie. Jak stuknie kilka miesięcy, to trzeba w końcu wziąć prysznic, sprawdzić mejla, zjeść obiad… I fajnie jest móc to zrobić z fantazją godną miejsca, w którym się właśnie przebywa. Po gruzińsku! Po tajsku! Po boliwijsku! Chińsku! Być może już nigdy w życiu tutaj nie trafimy.
Nie szkoda nie mieć za co? I w takiej Argentynie zamiast krwistego steka wsuwać zupkę z torebki? Albo W takim Kaszmirze zamiast na łodzi jak z bajki spędzić noc w namiocie? Wiem, wiem, lepszy namiot w Kaszmirze niż pałacyk w Sieradzu. Ale i tak, powoli coraz bardziej i bardziej zaczynam dochodzić do wniosku, że jedyna klawość taniego podróżowania, w tym, że się niewiele wydaje.

P.S. Wszelkie skojarzenia z ględzeniem, narzekaniem i utyskiwaniem są jak najbardziej błędne. Lubimy, co robimy, choć nie zawsze jest łatwo (ale komu jest!!!), lubimy nasze życie, gdyby tak nie było, to byśmy to zmienili.

* Winnam tu wyjaśnienie, że „niski budżet” to nie są dwa czy trzy dolary. Nie znaleźliśmy miejsc, w których by to wystarczyło.

Post powstał na arcyklawym notebooku Acer Aspire TimelineX