Kategoria: PERU

http://picasaweb.google.com/maugoska/PiscoElqui#
http://picasaweb.google.com/maugoska/Vicuna#

w dolinie pisco elqui robia pisco i to im w zupelnosci wystarcza.
nam tez.

http://picasaweb.google.pl/maugoska/NadziejaPrzydrozna#

otaczajace lime puebla, jak pustynia przesypujaca kolejne klepsydry wydm, sa w ciaglym ruchu. zycie w biedzie wymusza ruch. bogactwo moze sobie pozwolic na bezruch. skrajne ubostwo w bezruchu zakleszcza. a bieda, bieda przyprawiona jest nadzieja i ta nadzieja nie pozwala sie zatrzymac.
pierwsza fala splynela z gor w latach piecdzeisiatych wraz z pierwszym wniesionym w te gory telewizorem. kolorowa banka seriali rozpoczela zauroczona szklanym ekranem migracje. ta, pelna wiary struzka, plynie nieprzerwanie do dzis. niesieni nadzieja nastepni i nastepni przyjezdzaja, rozgladaja sie, szukaja, drepcza, przechodza z miejsca na miejsce, probuja, az w koncu zmeczeni, ale wciaz nie zlamani bezwiednie wpadaja w pulapke pozornej tymczasowosci. tylko na moment, na przeczekanie wykradaja pustyni kawalek goracego kurzu i jak mrowki zaczynaja znosic do niego to karton, to deske, to blache, to kawalek folii, beczke, galaz, karton, deske, blache, kawalek… i nagle, ta chwila, potem chwila dluzej rozciagaja sie niespostrzezenie na cale, pelne walki zycie. to walka wciaz i o wszystko. z biedadomem, bo wiecznie sie rozpada i nieustannie trzeba go naprawiac, wzmacniac, latac. z brudem, bo nie ma biezacecj wody, a kurz pustyni znajduje droge do najmniejszych szczelin. z ciemnoscia, ze skwarem, z zacofaniem, z zimnem, bo nie ma elektrycznosci. z sasiadem, bo pozyczyl i nie oddal. z dlugimi godzinami w piekle korkow, ze strugami deszczu, z ta nadzieja, ktora mnie tu przywiodla i w koncu ze soba samym, by mimo wszystko wytrwac, bo moze juz jutro to na mnie bog raczy spojrzec przychylnie. a wtedy…
wtedy poloze sie i odpoczne.

http://picasaweb.google.com/maugoska/PeruKompletnieSubiektywnie#

umowmy sie. umowmy sie, ze jest fantastycznie. ze jest bezpiecznie, przyjaznie i pieknie. i tylko ja tego nie widze.
juz w milaflores witaja nas rzedy drutow kolczastych, wienczacych wysokie mury. to nie wszystko. zeby bylo bezpieczniej, te druty sa pod napieciem. wszedzie wisza tabliczki z ostrzezeniami. ulicami idzie sie jak monotonnym, betonowym kanionem.
tu mury sa jak naznaczenie. kiedy wyjezdzamy z limy, to one tworza pierwszy, drugi, dziesiaty plan. jak nieznosna ukladanka oddzielajaca, odgradzajaca od ludzi, od zycia. im dalej od stolicy, tym wieksze rysuja paradoksy. w tutejszych malych miasteczkach domy nigdy nie sa pokonczone, mury wokol domow – zawsze. albo: dom – ledwie stojaca chatynka sklecona z bambusa i lisci palmowych a mur wokol niej – murowamy, wysoki na 4 metry. z samego tego muru bylby porzadny dom. a jednak nie jest. nie wiem co trzeba by zrobic, zeby sie przez ten mur przebic. nie umiem tez sobie wyobrazic, ze ktos by nas tutaj ugoscil. i nie  moge sie pozbyc pytania, jak bardzo, jak dalece mozna sobie nie ufac.
bo to odgradzanie to jedno. ale przeciez tu na kazdym kroku, zupelnie inny, duzo smutniejszy mur – ludzki. gdy ludzie sie usmiechaja, wyrysowuje im sie ten usmiech przyjaznymi zmarszczkami na twarzach. tu twarze sa jak posagi wykute przez zgorzknialego rzezbiarza.
kiedy wsiadalismy do autobusu na polnoc, wszystko bylo nagrywane. bylo wyjscie, przy wyjsciu bramka, przy bramce dwoch kontrolerow. jeden przeszukiwal nas i nasze bagaze, drugi to nagrywal. potem, kiedy juz wsiedlismy, ten drugi wszedl i raz jeszcze nagral osobe po osobie, twarz po twarzy.
i po co? przeciez nie na pamiatke.
albo juz na miejscu, w mankorze, kazdy kontakt ciezki, wymuszony, oporny. polgebkiem i bez usmiechu. nawet wydawac nie chcieli z wiecej niz 10 soli. a 10 soli to jak 10 zlotych. zadna fortuna.
i czemu nie chcieli? nie ufaja. sami sobie tez nie ufaja. przy wjsciu na plaze sklecona z patykow strozowka. w strozowce calodobowa warta policji. siedza i pilnuja idacego dnem morza kabla telefonicznego. kabel ciagnie sie spokojnie z poludnia chile az do stanow. a tu musza pilnowac, bo… niedawno ktos go odkopal i ukradl.
ogladam to wszystko i jak moge, probuje sie nie zrazac do tego kraju, tych ludzi. bylismy tylko w dwoch miejscach, nic jeszcze przeciez nie wiemy. i wtedy sie okazuje, ze do zwyczajowych pytan skad jestes, jak sie nazywasz, ile masz lat, tu, w peru dochodzi leszcze jedno: a ile razy cie juz okradli?

http://picasaweb.google.com/maugoska/Mancora#

/obiecujemy, ze ta kartka jest slona:)/

populacja: 10 000
numer kierunkowy: 073
kolor:szarobrunatny
wrazenie: dosc podle
ulubione zdanie: no cambio*
atrakcje: hmmm….
nazwa: mancora
pseudo: mekka surferow
najprawdziwsze slowo w opisie: pseudo

no wlasnie. jak na raj, ciut za szaro. jak na enklawe spokoju, ciut za glosno. jak na impreze, ciut za cicho. jak na mekke surferow… coz, to tak jak nazwac osla laczke superstokiem. fale w porywach… zaczynaja byc. surferzy w zwiazku z tym zajmuja sie przechadzkami w te z z powrotem z deska pod pacha oraz wymienianiem miedzy soba tajemniczych usmiechow. kazdy obowiazkowo: jest brudny, ma jakas szmate przewiazana wokol kostki/nadgarstka, dysponuje conajmniej jednym dreadem, wyglada tak, jakby cale zycie spedzil na plazy, ale robi to nie dalejniz 10 metrow od hotelu 5 gwiazdek – gwiazdozbior – 100 dolcow za noc. poza tym: lsni bialymi zebami, oszalamia opalenizna, co drugie slowo wyspiewuje yeeeeaaah maaaaaan, coooool maaaaan. to w ciagu dnia. co robia noca, pozostaje sekretem. znikaja wraz z zachodzacym sloncem. wszystko sprawia wrazenie, jakby wlasciciel tej katarynki pracowal na pol etatu.
ale… byc moze sie myle. moze to cisza przed burza. sezon sie jeszcze nie zaczal. dopiero sie zjezdzaja panie w rozmiarze E-F, paznokcie podly akryl w slodkim kolorze roz oraz ich piekni muchacho, stylowi jak sopoccy przyniscy i przygrubi, zlociutcy warszafka honey.
kto wie, czy spotkanie tych swiatow nie skonczy sie wielkim tsunami…

*no cambio – nie mam wydac

http://picasaweb.google.com/maugoska/ZwiedzamyPeru#

miejsce akcji: NAIF guesthouse.
czas akcji: UTC+5

tomek – siada przy stoliku na parterze.
ja – wykladam sie w hamaku na parterze.
razem – pijemy: tomek kawe, ja herbate z ron cartavio anejo superior.
oraz:
siadamy na trzecim schodku od dolu – nigdy w zyciu tam nie siedzielismy. widok na palmy.
siadamy na czwartym – tam palmy.
na piatym – pali pan.
na szostym jest polpietro. nie bedziemy ryzykowac.

ps. kochane mamotaty… nie nerwujsja, nie nada.